Άρθρο του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Φάνη Σπανού
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» // (ΜΑΡΤ.2021)
Όταν φουντώνει η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα, συνηθίζουμε (!) να μετράμε νεκρούς και να χρωματίζουμε δολοφόνους. Παρακολουθούμε συχνά συζητήσεις του τύπου:
– Ο Φύσσας, που σκότωσαν οι Χρυσαυγίτες, που μιλάνε με δικούς σας…
– Ναι, αλλά ο Αξαρλιάν, που σκότωσε η 17Ν, την οποία δεν καταδικάζουν δικοί σας…
– Μιλάτε εσείς που δικοί σας έφαγαν τον Τεμπονέρα…
– Κοίτα θράσος, να μη λένε για τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν!
– Ξεχάσατε τον Λαμπράκη;
– …
– …
Και πάει λέγοντας μέχρι τον εμφύλιο, ή και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.
Εξελίσσεται έτσι, ένας διάλογος γεμάτος αντιθετικούς συνδέσμους, «αλλά», «όμως», «ωστόσο», «εντούτοις» και άχαρες συγκρίσεις· «τόσους χάσαμε εμείς, τόσους χάσατε εσείς, ντροπή σας και τιμή μας».
Και καταλήγουμε, συνήθως χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε, να κάνουμε την ανθρώπινη ζωή εργαλείο στην ιδεολογική αντιπαράθεση. Και να ξεχνούμε ότι η ιδεολογία – η κάθε ιδεολογία – υπάρχει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο· για να υπηρετεί τον άνθρωπο.
Αν συμφωνήσουμε ότι εδώ έχουμε μια πλατιά και βαθιά συλλογική παθογένεια, είναι μια καλή αρχή για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.
Είναι γνωστό ότι οι σκέψεις μας διαμορφώνουν τον λόγο μας. Ο Wittgenstein θα συμπλήρωνε ότι και ο λόγος μας διαμορφώνει τη σκέψη μας. Ας τον ακούσουμε και ας ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον λόγο μας.
Σε αυτή την αρρωστημένη και τοξική πια συζήτηση, είναι αρχικά σημαντικό στις διατυπώσεις μας να προτιμήσουμε τη σύμπλεξη από την αντίθεση.
Να ξεστομίσουμε επιτέλους το απλό: «ο Φύσσας ΚΑΙ ο Αξαρλιάν ΚΑΙ ο Τεμπονέρας ΚΑΙ η Αγγελική της Μαρφίν».
Ακόμη, να αφήσουμε τις συγκρίσεις και να κάνουμε προσθέσεις. Να μη μνημονεύουμε διχαστικά τους «νεκρούς της Δεξιάς» και τους «νεκρούς της Αριστεράς», αλλά να θυμόμαστε και να τιμούμε τους νεκρούς της Ελλάδας.
Και το κυριότερο. Να πετάξουμε επιτέλους τα πολιτικά πινέλα, αυτά που χρησιμοποιούμε για τους δολοφόνους. Να συμφωνήσουμε ότι οι δολοφόνοι έχουν ένα και μοναδικό χρώμα. Το μαύρο και μόνο το μαύρο.